Tsuriakki leżał ciężko ranny w pokoju. Dosyć wcześnie odzyskał świadomość i się obudził, lecz nie był w stanie ruszyć się ani odrobinę. Wciąż pamiętał ten ból, kiedy zostaje trafiony ładunkiem elektrycznym, wciąż bolały go poparzone plecy...
Próbował zrozumieć coś, co dzieje się w jego otoczeniu, ale zarówno słowa dziecka jak i drugiej osoby były dla niego bełkotem.
Chcąc coś zrobić próbował otworzyć powieki, lecz nawet to mu się nie udało. Poddał się.
- Na pewno później osiągnę znacznie więcej.
Myślał o Kuromizu. Nie widział go od omdlenia i zastanawiał się, co mogło się z nim stać.

Tsuriakki starał się coś z siebie wykrztusić, jednak było ciężko. Udało mu się wypowiedzieć tylko to jedno słowo: - Kuro... mizuuu.
Zaczęła powracać do niego siła. Otworzył oczy i rozglądnął się dookoła. Dopiero teraz wyraźnie zobaczył dziecko i człowieka leżącego sztywno. Zobaczył także ninje. Nie wiedział, jak się tu znalazł, ale czuł się spokojnie.

Tsuriakki zasnął. To jedyne, co mógł zrobić, ciągle potrzebował zregenerować siły. Spał może godzinę, dwie po czym obudził go krzyk dziecka.
Wojownik poczuł, że ma siły do ruszania się. Wstał z łóżka i podszedł do drzwi. Zamknięte.
- No cóż... - chwilę się zachwiał - Dobrze byłoby stąd wyjść ale... Chyba jeszcze nie jestem gotowy.
Tsuriakki usiadł na swoim łóżku i zaczął rozmyślać. Próbował przypomnieć sobie wszystko, co się ostatnio wydarzyło.

- Nie ma co uciekać... - myślał Tsuriakki - po przespaniu się zregeneruje więcej sił i będę bardziej gotowy do powrotu do walki.
Tsuriakki myślał, gdzie mógł zniknąć Kuromizu. Od samego początku wyeliminował Kiri, tam by nie poszedł, to zbyt niebezpieczne. Myślał o innych ukrytych wioskach, zastanawiał się, nad którą miały by ich żywioły największe szanse.

Tsurikki obudził się.
- Chyba już starczy. Wystarczająco zregenerowałem siły.
Młody wojownik wstał, chwilę się otrząsnął i podszedł do drzwi. Pomyślał że spyta, czy już może odejść i czy dostanie coś na drogę.
Po drodze zobaczył, że Kuromizu oddał mu wszystko, co miał.
- Co to ma znaczyć? - zdziwił się Tsuriakki - Czemu mi wszystko zostawił?

- Chyba sobie żartujesz! - krzyknął rozzłoszczony Tsuriakki - Czuje się świetnie i nie wracam do łóżka! Jestem zdrowy.
Odwrócił się: - Wychodzę.
Tsuriakki wszedł do pokoju i zabrał wszystkie swoje przedmioty. Na wszelki wypadek, gdyby chcieli go gonić, uciekł oknem.