Kuromizu rozłożył się na podłodze.
- Mam czas. - pomyślał - To dziwne, że takiego kogoś na ja wyciągnęli na odosobnioną sale więzienną. A szkoda.  Z tego co widziałem, nawet we więzieniu była żałoba z powodu tego gościa. Gdybym pojawił się z innymi, byłaby zabawa.
Popatrzył na kajdanki.
- Metalowe. Ciekawe, jak działają... - Kuromizu wcześniej nie testował ich działania, mogłoby to się źle skończyć, kiedy był koło innych. Postanowił to sprawdzić i spróbował zmienić się w wodę.

- Heh... To nawet niezły bajer. - Kuromizu rozglądnął się dookoła. Myślał, czy czymkolwiek w celi byłby w stanie rozwalić kajdany. Popatrzył też na drzwi.
Nie był umięśniony, raczej przypominał wychudzoną osobę, ale potrafił silnie kopnąć, choć te wielkie drzwi byłyby ciężkie do zniszczenia. A nawet gdyby, raczej nie dałby rady związany i bez mocy żołnierzom.
Pomyślał o zardzewiałej misce.
Myślał szybko. Wiedział, że jakiś sposób na wszystko jest. Obejrzał miskę.
- Ciekawe, czy ściana jest odpowiednio gruba. Na pewno jest, to wygląda na więzienie dla wielkiego kryminalisty.
Jedyne co mu przychodziło na myśl, to z całej siły wybić się z niej w stronę żołnierzy w chwili, gdy tylko otworzą drzwi i wejdą.
Spróbował z miską. Nie wyglądało na to, by cokolwiek osiągnął, lecz spróbował rozciąć nią kajdany.

Kuromizu obejrzał się. Kirito stał za drzwiami.
- Heh, widocznie ma swoje kontakty.
Kuromizu odłożył miskę i podszedł do drzwi.
- Ja i walczyć z tobą? Nie, nie, nie. To nie była nasza walka. Wszystko co robiłeś szło na Tsuriakkiego. - zaśmiał się - Pomyśleć, że walczył tylko dlatego, że go zastraszałem... I kto powiedział, że jestem tu na śmierć? Wyjdę za dzień, góra dwa. Zapamiętaj to, że jak tylko będę silniejszy to ta policja, Mizukage i cała ta wiocha... Skończę z nimi. I nic na to nie poradzisz.
Kuromizu rozsiadł się wygodnie.
- Jakbyś był miły... Ponoć w więzieniu żałoba z powodu umarlaka. Powiedz im, gdzie szukać sprawcy. A, i może od ciebie się dowiem, jak on miał wogóle na imie?

- A ty możesz mi wytłumaczyć, czemu im pomagasz, skoro nie podoba ci się ta wiocha? Powtarzam, gdy wzrosnę w siłę, po tym ślad nie zostanie. I na ostatnie ci powiem tyle, rozłożyłbym cię w chwilę, gdyby nie to, że nie chciałem żeby młody zginął koło mojego zwycięstwa. Ale tego, kto jest lepszy dowiesz się dopiero jak wyjdę z więzienia a wierz mi, że do następnego spotkania długa droga. Oczywiście chyba, że nie ucieknę i stracę życie... Ale wolisz zasmarkaną wioskę niż naszą walkę, więc... Hahaha!
Kuromizu położył się i udawał, że zaczyna zasypiać.

Kuromizu spojrzał półokiem na kompana rozmowy.
- To już jego problem. Ja walczyłem na siebie, on miał mi pomagać a wadził. Odstawiłem go do najbliższego szpitala i zostawiłem. Oddałem mu wszystko, bo wiem, że wróci. Przecież to ja więże jego rodziców i jak mi się coś stanie... - przejechał palcem po gardle.
- A co do wioski, wcześniej już zauważyłem, że jej nie znosisz. Ale widze, że musisz ją tolerować. Co za porażka. Hahaha! Tak nisko upadłeś jak Tsuriakki. Robić coś wbrew woli. Ciekawe, gdzie jest reszta moich kompanów, którzy mają przekazać, że ja umarłem i trzeba zabić rodzinę młodego. - rzucił swoją drogą. A ty musisz słuchać innych. To ci nie pomoże. Tsuriakki będzie się starał mnie uratować, po czym zginie, ja zwieje, wszyscy pomyślą, że zginąłem, rodzice Tsuriakkiego też... Taki bynajmniej jest plan. A ty nic nie osiągniesz, bo musisz się kogoś słuchać. Lubie takie historie.

- Rób se co chcesz, on przyjdzie. - Kuromizu rozłożył się na łóżku - Jak długo będziesz tolerował innych, tak długo będziesz się marnował. Spójrz na mnie. Hahaha! Czy mi źle? Do zobaczenia na wolności, koniec wizytacji.

- Bywaj! - powiedział oschle Kuromizu, po czym wrócił do szukania możliwości wyjścia.
Wiedział, że jest tu więziony ktoś, kto mógłby mu pomóc, więc nie podobała mu się perspektywa osamotnionej osoby. Jednak wiedział, że znajdzie sposób na ucieczkę.
Tymczasem, postanowił poćwiczyć wykopy. Zaczął z dałej siły kopać z wyskoku w ścianę odbijając się przy tym wysoko. Miał też nadzieje, że zwróci tym uwagę na siebie.